الکتروریسی پلی یورتان برای داربست های لوله ای (رگ های مصنوعی)

در حیطه درمان بیماری های قلبی و عروقی، یکی از جراحی های متداول پزشکی، جایگزینی قسمت های مسدود و یا باریک شده ی شریان های بزرگ و کوچک خون می باشد. در حال حاضر بهترین پیوند عروقی مربوط به پیوند اتوگرافت است که در آن بافت رگ از یک قسمت بدن بیمار به قسمت دیگری پیوند زده می شود. اگر نتوان از وریدهای بیمار برای اتوگرافت استفاده کرد، پیوند رگ مصنوعی بکار می رود. متاسفانه در این نوع جراحی ها، پیوند رگ های مصنوعی با قطر کوچک (کمتر از mm 6) به دلیل گشودگی کم، عدم تقلید کامپلیانس و برخی معایب دیگر، باعث ایجاد لخته های خون در مسیر شریان و مسدود شدن آن ها می گردد. در مطالعه حاضر، اثرات تغییر ساختار داربست های رگی بر روی خواص مکانیکی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور از نانوالیاف پلی یورتانی تولید شده توسط فرایند الکتروریسی استفاده گردید. این داربست ها در سه ساختار ساده، چین دار محوری و چین دار شعاعی تولید و مورد ارزیابی قرار گرفتند. به منظور مقایسه، خواص مکانیکی این داربست ها با خواص مکانیکی مربوط به برخی رگ های طبیعی و نیز برخی از رگ های مصنوعی قیاس گردید. ایجاد چین به صورت شعاعی نسبت به ساختار ساده آن ها میزان اتساع را افزایش داد ولیکن با ثابت نگه داشتن ضریب استحکام، کامپلیانس دینامیکی را کاهش داد. چین دار کردن ساختار در جهت محور علاوه بر افزایش گشودگی، این خواص مکانیکی را در محدوده مربوط به رگ های طبیعی قرار داد. مقادیر میانگین مربوط به کامپلیانس دینامیکی در فشار درون مجرایی mmhg 100 برای داربست ساده، چین دار شعاعی و چین دار محوری به ترتیب برابر با 86/0±72/11، 78/0±55/10 و mmhg-1×10-4 30/0±13/5 بدست آمد. از طرفی دیگر، ایجاد چین در راستای شعاع، فشار خارجی مربوط به ضریب تنزیل ناگهانی قطر برای داربست های پلی یورتانی کاهش داد. این در حالی است که این فشار با ایجاد چین در راستای محور تغییر معنی داری نکرد. مقادیر میانگین فشار خارجی مورد نیاز برای کاهش 50 درصد از قطر اولیه داربست در نقاط میانی برای داربست های با ساختار ساده، چین دار شعاعی و چین دار محوری به ترتیب برابر 00/9±92/140، 53/6±51/136 و mmhg 08/3±26/148 می باشد.